Tijdens een surveillancedienst rijden mijn collega en ik op onze dienstmotoren door de polder. We rijden van het ene dorp naar het andere. In de dorpen splitsen we ons soms even op om later weer bij elkaar te komen. Hierdoor vergroten we het gebied van onze surveillance.
Het is inmiddels al donker. Al surveillerend door de straten in een van de dorpen, valt mijn oog op een auto die langs een trottoir voor een rij huizen geparkeerd staat. De dorpen in de buurt worden nogal geteisterd door inbraken, dus we zijn extra alert. Tijdens het passeren zie ik in de auto twee personen zitten, die wat schuchter om zich heen kijken. Ik rijd verder en keer aan het einde van de straat. Ik passeer de auto nogmaals en kijk nog eens goed naar binnen. Ik kan niet zien of het mannen of vrouwen zijn. Als bekende in het dorp, herken ik deze auto in ieder geval niet.
Ik keer opnieuw aan het het einde van de straat en parkeer mijn motor achter de auto. Ik zet het groot licht aan en ik vraag aan mijn collega of hij naar mij toe wil komen. Ik loop in de richting van de auto en pak de zaklamp van mijn koppel. Ik schijn naar binnen en zie dat de twee personen een man en een vrouw zijn. Snel scan ik ook de binnenkant van de auto. Direct valt mijn oog op een zwart voorwerp dat deels onder een jas op de achterbank ligt. Het is de kolf van een vuurwapen! Ik doe een stap opzij en trek mijn dienstwapen uit de holster. Ik richt het op de inzittenden van de auto en roep met een luide stem: ‘Politie, laat je handen zien! Bij iedere verdachte beweging zal worden geschoten!’ De man en de vrouw in de auto steken hun handen omhoog.
Bij de politie hebben we voor dit soort situaties vaste procedures, in dit geval de Benaderingstechniek Gevaarlijke Verdachte (BTGV). Deze procedures trainen we regelmatig met elkaar. Een BTGV proberen we op een locatie te doen, waarbij er geen of minder gevaar is voor de omgeving. Dat is nu niet mogelijk. Ik stap voorzichtig achteruit, terwijl ik gefocust blijf op de inzittenden van de auto. Inmiddels is mijn collega ook gearriveerd en ik hoef maar drie woorden tegen hem te zeggen: ‘Vuurwapen in auto!’ Voor hem is dat voldoende. Ook hij trekt zijn vuurwapen en we beginnen geheel volgens de procedure met het veilig uit de auto krijgen van de man en de vrouw.
Terwijl we bezig zijn, zie ik in mijn ooghoeken dat buurtbewoners zich beginnen te verzamelen op de stoep. Blijkbaar willen ze op de eerste rang staan, maar een aantal van hen staat precies in mijn vuurlijn. Ik roep met luide stem dat ze daar weg moeten, dat het niet veilig is daar te blijven staan. De meesten begrijpen de ernst gelukkig en vertrekken. Ondertussen halen we de man en de vrouw een voor een uit de auto.
Vanuit een donker steegje zie ik opnieuw een buurtbewoner naar voren schuiven. Even steekt hij zijn hoofd om de hoek van een muurtje. Hij doet nog een stapje naar voren en gaat met zijn handen in zijn zakken op zijn gemak staan kijken. Maar ook hij staat precies in de vuurlinie. Zonder mijn ogen van de twee verdachten af te halen, roep ik niet al te vriendelijk naar de man dat hij daar echt moet vertrekken voor zijn eigen veiligheid. Vanuit het donker hoor ik hem antwoorden: ‘Zeg, ik sta op mijn eigen erf hoor!’
Nadat beide verdachten uit de auto geboeid zijn afgevoerd, wordt door een collega van de hondenbrigade een onderzoek ingesteld naar het vuurwapen in de auto. De hond speurt door de auto en vervolgens haalt een collega het vuurwapen van de achterbank. Het wapen blijkt nep te zijn, maar is niet van echt te onderscheiden.
Dergelijke nepwapens komen we vaker tegen, Onbegrijpelijk waarom mensen zo’n wapen aanschaffen. Door de politie wordt hetzelfde gehandeld als bij een echt wapen, er is dus altijd het risico dat er op je geschoten wordt. Niets is dat risico toch waard?!
Naderhand loop ik naar de man die met zijn handen in zijn zakken had staan kijken en vraag hem nogmaals, waarom hij niet naar binnen ging. Verbouwereerd hoor ik zijn reactie: ‘Ik sta op mijn eigen erf en als ik daar wil staan dan doe ik dat!’ Ik kijk hem verbaasd aan en zeg dat hij in zichzelf zo in gevaar heeft gebracht. En ondertussen denk ik: ‘Doet neergeschoten worden op je eigen erf minder pijn?’
Mijn tip: Als u politiemensen met getrokken vuurwapens ziet, blijf dan niet staan kijken. En volg de aanwijzingen op die u krijgt van de agenten. Ze geven ze niet voor niets! De man die op zijn eigen erf in de vuurlinie bleef staan, heeft het niet begrepen en ik heb hem niet begrepen. Ik kan alleen maar blij zijn dat het goed is afgelopen…