Het is hartje winter en het sneeuwt ontzettend hard. De dikke vlokken komen in grote hoeveelheden naar beneden tijdens mijn nachtdienst. Er ligt nu al ruim tien centimeter en het lijkt er voorlopig nog niet op alsof het bijna stopt. Het ziet er mooi uit, maar ik denk al aan de terugrit en hoe ik veilig naar huis ga rijden.
Samen met mijn collega rijd ik door de oude binnenstad. Alles ziet er een stuk sprookjesachtiger uit in deze witte wereld. De sneeuw blijft ook liggen op de singels door het laagje ijs dat op het water ligt. Dikke besneeuwde wilgentakken hangen sierlijk over het water heen en een zachtgele gloed van de ouderwetse, gietijzeren straatlantaarns schijnt over de straten. Het lijkt net of ik een Kerstverhaal binnenrijd, zo mooi ziet het eruit. Het is alleen wachten op de Kerstman en zijn arrenslee…
We rijden stapvoets verder door de binnenstad door het slechte zicht en de gladde wegen. Dan zie ik ineens vanuit mijn ooghoek een donkere schaduw op onze auto afkomen. Het is een man die naar ons toe lijkt te strompelen, zo moeizaam loopt hij. Ik rem af en voel hoe de auto glijdend tot stilstand komt. De afstand tussen de auto en de man is hooguit twee meter, maar door de zware sneeuwval zien we alleen maar zijn vage omtrek.
De man komt al strompelend recht op onze auto af. Het lijkt alsof hij zijn hand tegen zijn borst houdt en dan… BAM! Met een harde klap laat hij zich op het laatste moment tegen het raam van de dienstauto vallen en glijdt hij langs het portier tegen de grond. Op het raam laat hij een lange bloedveeg achter. Nu schrik ik niet zo snel meer ergens van, maar dit is toch wel redelijk bizar. Gebeurt dit nu echt, of ben ik in een slechte kerstfilm beland?
Mijn collega stapt uit en haast zich naar de gewonde man. Ik kan op dit moment niets doen, omdat de man tegen mijn portier aan ligt. We vragen direct om een ambulance. Nadat mijn collega de man voorzichtig op de grond heeft gelegd, stap ik ook uit. Ik zie dat de man hevig uit zijn borst bloedt. Los van zijn wond ligt hij nu ook in een dik pak sneeuw, wat natuurlijk niet echt gunstig is voor zijn situatie.
Dan horen we zijn verhaal. Het blijkt dat hij door zijn huisgenoot is neergestoken. Nadat andere collega’s onze positie hebben overgenomen en zich samen met de verpleegkundige over de man ontfermen, rijden wij naar zijn woning. Het adres hebben we ingevoerd op onze navigatie, maar dat is eigenlijk overbodig.. Er loopt een bloedspoor vanaf onze auto naar de woning van de man. Het contrast met de sprookjesachtige, witte omgeving kan haast niet groter.
Als we aankomen bij de woning, rent een man naar buiten. Nou ja, rent… al vallend en glibberend probeert de man van ons weg te komen. Het doet me denken aan een fragment uit de film Bambi waarin het jonge hertje zichzelf overeind probeert te houden op het ijs. Zo ziet dit er ook uit. Het is een komisch gezicht om hem zo zijn best te zien doen, maar keer op keer weer in de sneeuw te zien vallen. Maar dit is allesbehalve een vrolijke Disney-film. De man blijkt onze verdachte te zijn en we kunnen hem zonder al te veel moeite aanhouden. De slechte film heeft gelukkig wel een goed einde. Het slachtoffer heeft het overleefd en blijkt later heel veel geluk te hebben gehad. Zijn hart is net niet geraakt.