Kijk, we maken in ons werk veel mee. Je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurt en we zien het. En vaak doen we gewoon ons werk, vinden we er wel of niet iets van en gaan we weer door. Maar soms, soms sta je bij een situatie en dan vraag ik mezelf af: Waarom ben je zo??
Vanavond reden we door Spijkenisse, ja ook daar komen we, en op een bepaald moment zien we een man bij zijn auto naar ons wenken. ‘Die zal ons wel nodig hebben’ grap ik tegen mijn collega en parkeer ons voertuig bij het voertuig van de man.
Op het moment dat we uitstappen zie ik dat de man hevig geëmotioneerd is en zich geen raad wist. ‘Oké, hier is wel wat aan de hand’ bedenk je je dan en gaat met de man in gesprek. Althans, dat was het idee want eigenlijk werden we door hem direct meegenomen naar zijn auto en wees hij ons snikkend door het geopende portier naar de achterbank.
En daar zag ik een hele mooie bruine hond liggen. Vanaf moment 1 zag je dat dit gewoon potverdorrie een lieve hond was. Alleen deze lieve hond lag met zijn staart tussen de poten en de tong uit zijn bek, hijgend op de achterbank van de auto. En het viel me in eerste instantie nog niet eens op, maar toen ik beter keek, zag ik dat de achterbank vol met bloedspetters zat. Ik richtte mijn zaklamp op de hond en zag dat er behoorlijk wat bloed uit zijn bek kwam.
Ik keek de hond even aan en gek genoeg weet ik achteraf niet eens wie mij nou wanhopiger aankeek, de hond of het baasje?
En dit doet mij, als echte dierenliefhebber, echt wel iets. Direct handelen we naar wat we kunnen. Mijn collega gaat direct met de meldkamer in gesprek en verzoekt met enige urgentie een dierenambulance ter plaatse. Ik probeer de man gerust te stellen, leg een hand op zijn schouder en ga met hem in gesprek. Ik ben zelf al een keer een hond, 3 katten, 2 hamsters en een kip verloren dus ik weet wat het met je kan doen. Kijk, het probleem met dieren is, je gaat er gewoon van houden. En deze man, die hield van zijn hond alsof het zijn kind was. Ik had geen woorden van hem nodig om dat te geloven.
De man vertelt mij, nog altijd snikkend, dat hij de hond uitliet en dat deze door een auto werd aangereden. Het was een behoorlijke klap en naar eigen zeggen van de man, vloog de hond enkele meters door de lucht. Een hele nare ervaring op zich, maar de bestuurder die de hond aanreed ging er vervolgens vandoor. En het enige wat ik dan denk is: Waarom beste bestuurder… waarom ben je zo??
Als je gewoon gestopt was, hadden jullie samen hulp kunnen zoeken. Nu stond die beste man er alleen voor, stapte in blinde paniek in de auto en ging tevergeefs opzoek naar een dierenarts om ergens in Spijkenisse tot stilstand te komen en niet meer te weten wat hij moest. Gelukkig trof hij ons, want wellicht begrijpt u het niet, maar deze man was ten einde raad. Zijn dierbare bezit lag namelijk bloedend op de achterbank. Waarom beste bestuurder… waarom ben je zo??
Ergens, tegen misschien wel beter weten in, hoop ik dat je de foto van de hond ziet. Dat je dit verhaal leest. Je beseft dat je actie super kansloos was en denkt: Laat ik mij maar melden. Al is het alleen al om je excuses aan te bieden en aan het baasje te vragen hoe het met Gino gaat, want Gino is de naam van de hond die jij aanreed.
Voor nu zal ik maar vertellen hoe het gaat. Nou, slecht, want toen ik zojuist met het baasje belde, vertelde hij dat het niet goed gaat. Gino kan niet meer lopen en zal naar alle waarschijnlijkheid het eind van volgende week niet halen…
Een hond doet niet onder voor een mens beste bestuurder. Een hond heeft een kloppend hart en verdient het ook om te leven. Ik hoop oprecht dat je dit leest en dat je je eigen hart laat spreken want dan, dan hoef ik jou niet te vragen waarom je zo bent. Nee, beste bestuurder, dan kan ik zeggen dat ik het fijn vind hoe je nu bent!
Maar, tot die tijd, vraag ik het mezelf oprecht af: Waarom beste bestuurder… waarom ben je zo??
Geschreven door: Verkeerspolitie Eenheid Rotterdam