Met regelmaat komen ze tijdens openingstijden binnenwandelen of zie ik ze al zitten wachten voor de ingang van het politiebureau: de zwervers en de daklozen.
Ze komen op hun gemak binnen. Kijken even peilend naar de balie en lopen dan naar de koffieautomaat in de publieke hal voor een warm bakje koffie of chocolademelk. We laten ze meestal gewoon met rust. En zij ons. Zij genieten van hun warme drankje en wij bieden ze even de ruimte om dat te doen. Soms mompelen ze in zichzelf en soms houden we een praatje over koetjes en kalfjes.
Op een vroege zondagochtend zie ik haar binnenkomen. Ik ken haar niet, maar door haar uiterlijk plaats ik haar gelijk in het vakje ‘dakloze’. Ze heeft vele lagen kleding aan en een gerafelde gebreide muts op haar hoofd waar haren onderuit pieken. Van haar handschoenen zijn de toppen afgesleten, waardoor ik haar afgebrokkelde vuile nagels zie. Naast haar lopen twee prachtige herdershonden. De honden horen bij haar en zien er gezond en goed verzorgd uit.
In plaats van naar de koffieautomaat te lopen komt ze naar mij toe. Ik vraag haar of ik kan helpen. De vrouw zucht diep en ziet er neerslachtig uit. Ze blijft stil naar beneden kijken en ik weet even niet wat te doen. Na een moment van stilte besluit ik achter de balie vandaan te komen om koffie voor ons allebei te tappen uit de automaat. Ik nodig haar uit om even samen in de publieke hal te gaan zitten.
Ik vraag nogmaals wat het probleem is en de vrouw vertelt me dat ze niet meer weet waar ze een plek voor haar en haar honden kan vinden. Dat vind ik vreemd want nu het kouder is, is op verschillende plaatsen extra opvang geregeld voor de daklozen. De vrouw vertelt dat ze overal al is geweest, maar dat ze samen met haar honden nergens welkom is.
In een paar korte zinnen vertelt ze mij hoeveel ellende en verdriet ze al heeft meegemaakt. Hoe haar leven zoal is verlopen. Ze is veel kwijtgeraakt. Haar honden zijn altijd bij haar gebleven, trouw tot op het bot. Alles deelde ze met hen en ze houden elkaar warm in koude nachten. Nooit zou ze haar honden wegdoen, ook niet voor een warme plek in de opvang. Maar ze is moe en koud. En verdrietig dat het haar niet lukt om samen met haar honden onderdak te vinden.
Ik besluit voor haar rond te gaan bellen in de hoop dat ik iets geregeld kan krijgen. Maar helaas lukt het ook mij niet. Bij alle instanties wordt het beleid streng doorgevoerd. De vrouw is welkom, maar haar honden niet. En de honden naar het dierenasiel brengen, dat is voor de vrouw geen optie. Nooit zou ze afscheid van hen nemen.
Hoe frustrerend ook, ik kan niks meer voor haar doen. Ik laat haar nog even opwarmen en geef haar een tweede kop koffie. Hierna gaat het drietal weer op pad. Met gemengde gevoelens laat ik haar gaan. Ik hoop dat ze snel een fijn thuis vindt, mét haar trouwe honden!