“Ik hou zielsveel van jullie. Jullie hebben mij het leven gegeven waar ik anders alleen maar had van kunnen dromen.” Zo begint de pakkende boodschap die Jonathan Coelho op zijn gsm achtergelaten had voor zijn vrouw Katie en zijn kinderen. De 32-jarige Amerikaan stierf vorige woensdag in het ziekenhuis, na een dappere strijd tegen het coronavirus. Twintig dagen had hij aan de beademingsmachine gelegen schrijft HLN na berichtgeving van BBC.
Het leek even beter te gaan met Jonathan, de dokters overwogen zelfs om hem zelfstandig te laten ademen. Vijf dagen geleden kreeg Katie echter een verpletterend telefoontje: ze moest zo snel mogelijk naar het hospitaal in Danbury (Connecticut) komen om afscheid te nemen. Toen de vrouw arriveerde, bleek een hartaanval hem al fataal geworden.
Toch had Jonathan nog een verrassing van formaat voor haar in petto. “Ik werd naar zijn kamer geleid om afscheid te nemen en zijn spullen op te halen. Ik bleef maar sorry zeggen tegen hem omdat ik te laat gekomen was.”
Toen Katie weer thuis was, zette ze zijn telefoon aan. “Vraag me niet waarom, maar ik wilde alle foto’s van mijn man en onze kinderen eraf halen. En toen vond ik zijn boodschap.”
“Verlies nooit je passie”
De inhoud deed haar hart helemaal smelten. “Ik ben trots omdat ik jouw echtgenoot en de vader van Braedyn en Penelope heb mogen zijn”, schreef hij. “Katie, jij bent de knapste en liefste persoon die ik ooit ontmoet heb. Zorg ervoor dat je die passie, waar ik als een blok voor gevallen ben, nooit verliest. Het was een eer om je als mama bezig te zien.”
“Vertel Braedyn dat hij mijn beste vriend is, we hebben samen fantastische dingen beleefd. En Penelope is een prinses, zij kan alles krijgen wat ze maar wil in het leven. Laat je ook niet tegenhouden om iemand anders te leren kennen. Als hij jou en de kinderen graag ziet, is dat prima voor mij. Wees gelukkig en trek je van de rest niets aan!”
Katie bleef met een brok in de keel achter. “Als ik in zijn plaats was geweest, zou ik waarschijnlijk niet de kracht gevonden hebben om zo’n mooie afscheidsbrief te schrijven. Nu heeft hij nog een laatste keer laten weten hoe graag hij mij zag.”
Medische complicaties
Het koppel had elkaar leren kennen op de schoolbanken, maar daten zat er in eerste instantie niet in. “Als ik een probleem had, was hij mijn vertrouwenspersoon”, vertelt Katie. “Hij vond altijd wel een manier om mij gerust te stellen. In 2011 wilde hij plots eens met mij afspreken, de rest is geschiedenis.”
Katie en Jonathan gaven elkaar het jawoord en kregen twee kinderen. Braedyn (2) kwam echter ter wereld met heel wat medische complicaties, waaronder een hersenverlamming. Dokters voorspelden dat hij maar zes weken tot een jaar zou leven.
“We sloten onszelf op”
Katie bleef thuis om de klok rond voor hem te kunnen zorgen. De komst van het nieuwe coronavirus boezemde echter de nodige angst in. Microben konden een ware ravage aanrichten, Braedyn moest vanwege zijn zwakke gezondheid dus volledig afgeschermd worden. “Twee weken voordat onze staat een halve lockdown afkondigde, hadden wij al maatregelen genomen. Afspraken bij de dokter werden afgelast en we sloten onszelf op”, klinkt het.
Op 25 maart bleek echter toch dat Jonathan besmet was met het coronavirus. Een dag later trok hij naar het ziekenhuis met hoofdpijn, maagproblemen en zware hoestbuien. Ook zijn reuk- en smaakzin bleken aangetast. “Je leest natuurlijk al die verhalen. Meestal zijn het 65-plussers, rokers of mensen met bestaande gezondheidsproblemen die getroffen worden. Maar Jonathan voldeed aan geen enkel criterium, hij was in principe kerngezond.”
“Hart ligt in duizend stukjes”
Op 29 maart had Katie het laatste normale telefoongesprek, nadien wisselden ze nog enkele sms’jes uit. Uit de tijdgegevens blijkt dat Jonathan diezelfde avond de boodschap op zijn gsm geschreven had. De dag erna moest hij beademd worden.
“We zagen elkaar vanaf dan enkel nog dankzij een vriendelijke verpleegster die contact legde via FaceTime. Gelukkig herinner ik me nog perfect wat we allemaal tegen elkaar zeiden. Zijn stem hoor ik duidelijk in mijn hoofd, dat is mijn enige troost.”
“De pijn die we nu voelen, is met geen woorden te beschrijven. Ons dierbaarste bezit is ons ontnomen. Mijn hart ligt in duizend stukjes. Mijn kinderen en ik zullen het voortaan zonder Jonathan moeten stellen. Geen flauw idee hoe we dat voor elkaar moeten brengen…”, besluit Katie.