Dokter Francesca Cortellaro is hoofd van de spoeddienst van het San Carlo Borromeo hospitaal nabij Milaan en wat zij daar dagelijks meemaakt tijdens de piek van de corona-uitbraak, is haast onbeschrijflijk. Ernstig zieke patiënten komen alleen het ziekenhuis binnen en sterven ook helemaal alleen omdat hun familieleden in quarantaine zitten. Via de telefoon van de arts kunnen ze nog een laatste keer met hun dierbaren spreken. “Ik heb als het ware een hele lijst met afscheidsnemers die ik allemaal probeer te helpen.”
Wat er zich in vele ziekenhuizen in Noord-Italië afspeelt, lijkt op een oorlog. De hospitalen vormen de frontlinie in de strijd tegen de corona-epidemie. De pakkende verhalen van Francesca en haar collega’s zijn geen scène uit een film, maar een waar drama dat zich elke dat afspeelt. In het echt.
Professor Stefano Muttini heeft het gevoel dat hij te maken heeft met een “tsunami die haast niet te stoppen valt”. Hoe hard hij ook vecht, het blijft maar doorgaan. Steeds weer moeten er extra bedden gevonden worden. Het is een race tegen de klok.
Arts Francesca Cortellaro vindt het bovendien vreselijk dat patiënten alleen moeten sterven. Door de strenge maatregelen die de Italiaanse regering heeft genomen om de verspreiding van het coronavirus in te dammen, zitten vele families in quarantaine. Daardoor kunnen ze hun zieke naasten niet bijstaan, noch troosten.
“Zie je daar de spoeddienst? Zieke mensen komen er alleen toe. Meestal voelen deze patiënten heel goed aan wanneer hun einde nadert. Ze zijn nog lucide. Het is net alsof ze aan het verdrinken zijn en dat maar al te goed beseffen”, vertelt ze. “Onlangs was er een grootmoeder die haar kleindochter nog eens wilde zien. Ik nam mijn telefoon en activeerde een videogesprek. Ze namen afscheid van elkaar. Niet lang daarna stierf ze”, aldus Francesca. “Ik heb nu een lange lijst wachtenden voor een videogesprek. Ik noem het mijn afscheidslijst”, legt ze uit. “Ik hoop dat ze ons een iPad mini geven. Drie of vier stuks zou al voldoende moeten zijn om ervoor te zorgen dat ze niet alleen moeten sterven.”
Ook Roberta Re, verpleegster in het Piacenza hospitaal in Emilia-Romagna spreekt over een oorlogszone. “Het is echter geen oorlog die je met gewone wapens kan winnen”, zegt ze. “We kennen de vijand immers onvoldoende en dat maakt de strijd nog moeilijker. Het enige echte goede wapen dat we hebben, is om de maatregelen van de regering nauwgezet te volgen.”
Italië wordt in Europa het hardst getroffen door de uitbraak. Er zijn al meer dan 15.000 besmettingen geregistreerd. Het raakt Roberta Re en haar collega’s in het hart. “Meestal ben ik een opgewekt iemand die lacht en grapt met iedereen, maar nu zijn er dagen dat ik me depressief voel en alleen nog maar kan huilen.”