Het is een hartbrekend verhaal over liefde en dood uit Noord-Italië dat naar de keel grijpt. De besmetting met het coronavirus is Luigi Carrara (86) en Severa Belotti (82) na 62 jaar huwelijk op dezelfde dag fataal geworden. De geliefden zijn helemaal alleen moeten sterven. Een afscheid was niet mogelijk omdat hun kinderen, Luca en Monica, in quarantaine zaten.
Het trieste relaas van Luigi en Severa is tekenend voor wat heel wat families in Noord-Italië nu moeten meemaken. Het begon allemaal met koorts die bij het ouderpaar zeer snel opliep tot 39 graden. Luigi en Severa zaten met hoge koorts acht dagen ‘opgesloten’ in hun woning in Albino. Het kostte alle moeite van de wereld om enige medische hulp te krijgen. De situatie werd kritiek. Er werd geen arts gevonden om langs te komen. Uiteindelijk bracht een ambulance het koppel naar het ziekenhuis in Bergamo. Op zaterdag werd Luigi met spoed afgevoerd. Op zondag Severa. Zoon Luca zou ze nooit meer zien.
Geen hulp, geen troost
Hij zit zelf nog altijd in quarantaine en moest uiteindelijk van het ziekenhuis vernemen dat zijn ouders op dezelfde dag – 10 maart – zijn gestorven. Ze overleden om 9u15 en 11 uur. Het was verschrikkelijk nieuws. Luca heeft al die tijd niets voor zijn ouders kunnen doen. Hij kon ze niet zien, noch bijstaan. Hij kon ze niet geruststellen of troosten. En zelfs nu kan hij ze niet begeleiden naar hun laatste rustplaats. Hun lichamen zullen gecremeerd worden.
Nooit naar de dokter
“Het klopt dat ze allebei oud waren. Maar mijn ouders waren nog vitaal. Mijn vader moest nooit naar de dokter”, vertelde Luigi aan de Italiaanse krant Corriere della Sera. “Maar dit is dus geen gewoon griepje. Dit is erger. Eens je in het ziekenhuis belandt, kom je misschien levend weer buiten of sterf je.” Het blijkt allemaal eigen aan dit virus.
Virtueel
Luca kan ook zijn zus niet zien. Zij houdt zich nu bezig met al het papierwerk dat met dit zware verlies komt kijken. Hij zit met zijn vrouw en twee kinderen in quarantaine. Het enige wat Luca nog rest, is de virtuele wereld, waar de rouwbetuigingen van vrienden, familieleden en kennissen binnenstromen en waar hij hun genegenheid kan beantwoorden met een bedankje.
Pijn
“Ik dank iedereen voor de ontvangen condoleanceberichten. Heel erg bedankt”, zo schreef hij. Maar veel meer valt er niet te zeggen. De pijn die het gelijktijdige verlies van beide ouders teweegbrengt, is met geen woorden te beschrijven. De leegte is immens groot. “Op één dag verloor ik mijn beide ouders. Ik kan op dit moment niemand zien. Ik kan niemand ontvangen. Maar we moeten voortdoen, vertelde mijn vader me altijd.”