Coronapatiënten op hun buik, verbonden met machines. Artsen in beschermende pakken. De foto’s die vanuit het ziekenhuis van Cremona binnensijpelen, doen even naar adem happen. Maar dat is net de bedoeling, benadrukt spoeddokter Daniele Macchini uit Bergamo in de Italiaanse krant Corriere Della Sera. “Zwijgen is geen optie meer.”
Voor alle duidelijkheid: het is standaardprocedure om patiënten met een zware longontsteking op de buik te laten liggen. Dankzij die houding komt er een vlottere doorbloeding van de longen en verbetert de zuurstofuitwisseling. Al het verzamelde slijm verplaatst zich bovendien naar de voorkant, waar het makkelijker weggezogen kan worden. De longblaasjes aan de rugzijde openen zich weer, met als gevolg dat de longen opnieuw makkelijker zuurstof kunnen opnemen.
De geneeskundige uitleg belet echter niet dat de taferelen op Italiaanse spoedafdelingen op het netvlies blijven hangen. En maar goed ook, vindt Macchini. Kom bij hem niet af met de boodschap dat het ‘maar om een griepje gaat’, hij spreekt van een regelrechte oorlog.
“Moet ik openlijk getuigen over wat we hier meemaken? Het is een vraag waar ik lang over nagedacht heb, maar zwijgen zou onverantwoord zijn”, klinkt het in Corriere Della Sera. “Ik snap de behoefte om geen paniek te veroorzaken, maar op dit moment is de ernst van de situatie nog niet duidelijk genoeg. Mensen moeten met hun eigen ogen zien wat het Covid-19-gevaar inhoudt.”
“Op het moment dat de vijand zich nog koest hield, vond er in ons ziekenhuis een hele reorganisatie plaats”, legt Macchini uit. “Afdelingen liepen langzaam leeg, sommige behandelingen werden onderbroken, de spoeddienst werd vrijgemaakt met de bedoeling er zo veel mogelijk bedden te zetten.”
“Al die lege gangen in het hospitaal, in afwachting van een oorlog die nog moest beginnen. Surreëel gewoon. Maar niemand had verwacht dat het virus zó hevig zou toeslaan, ook ik niet.”
“Vorige week was ik nog aan het wachten op de resultaten van het eerste wattenstaafje. Als ik er goed over nadenk, lijkt mijn bezorgdheid over dat ene mogelijke geval bijna belachelijk”, bedenkt de spoedarts. “De situatie is nu zonder overdrijven dramatisch te noemen.”
“De oorlog is geëxplodeerd, de strijd gaat dag en nacht verder. Nu komen we opnieuw bedden tekort. Coronapatiënten palmden aan een indrukwekkend tempo de ene na de andere afdeling in.”
“Normaal gebruiken we verschillende kleuren om de patiënten van elkaar te onderscheiden. Nu zijn ze allemaal rood en komt die ene verdomde diagnose altijd terug: een dubbele longontsteking. Zeg mij eens welk griepvirus zo snel dit soort drama’s kan aanrichten.”
“Veel mensen benadrukken nog dat ze geen schrik hebben. Ze slaan goede raad in de wind en komen in opstand omdat hun dagelijkse routine tijdelijk verstoord wordt. Maar intussen vindt de epidemiologische ramp plaats.”
“Er zijn geen chirurgen, urologen of orthopedisten meer. We zijn allemaal dokters die deel uitmaken van hetzelfde team, in een krampachtige poging om de tsunami die ons overspoelde te overwinnen.”
“Elke dag komen er in ons ziekenhuis vijftien à twintig besmettingen bij. De resultaten van de labo’s volgen elkaar op: positief, positief, positief. De symptomen zijn altijd dezelfde: koorts, hoesten, ademhalingsproblemen,… Onze spoedafdeling staat op kraken.”
“Het personeel is doodop. Ik zie vermoeidheid op gezichten van collega’s die dat vroeger nooit gekend hebben. Maar gelukkig is er ook heel wat solidariteit. We blijven vragen wat we voor elkaar kunnen betekenen.”
“Dokters verplaatsen hier zelf bedden, daar voelen ze zich niet te goed voor. Verpleegsters hebben tranen in de ogen omdat we niet iedereen kunnen redden. Er bestaan geen shiften of vaste uren meer. We hebben afscheid genomen van ons sociaal leven, uit schrik om familieleden of vrienden te besmetten.”
“Enkele collega’s hebben ondanks alle voorzorgen toch het coronavirus opgelopen. En zij hebben anderen geïnfecteerd. Sommigen vechten nu voor hun leven.”
Macchini doet nog een laatste oproep. “Je kan voorlopig niet naar het theater, het museum of de fitnesszaal. Dat klopt, ja. Maar wees geduldig. Heb medelijden met de groep oudere mensen die jij door je roekeloos gedrag zou kunnen uitroeien.”
In Italië staat de teller voorlopig op 9.172 besmettingen en 463 doden. Nergens ter wereld sterven procentueel zoveel mensen aan het coronavirus als in de laars van Europa. De regering plaatste als tegenmaatregel heel Italië in quarantaine. Dat betekent dat inwoners enkel nog verplaatsingen mogen maken voor het werk of in noodgevallen.
De sluiting van de scholen en universiteiten wordt verlengd tot 3 april. Ook alle sportactiviteiten – inclusief de wedstrijden in de hoogste voetbalklasse – worden afgelast. “De juiste handeling is thuisblijven om de zwaksten in onze gemeenschap te beschermen”, klonk het uit de mond van premier Giuseppe Conte. “Onze gewoontes moeten nu veranderen. We moeten allemaal iets opgeven om Italië er weer bovenop te helpen.”