In de jaren 90 was ik jeugdagent . Ik stak veel tijd in de contacten met jongeren. Denk aan tafelvoetballen, scholen adopteren, voorlichting geven en aanwezig zijn op hangplekken. De meeste contacten waren oppervlakkig, maar soms heb je met zo’n jongere ineens een band.
“Meisje X” was er zo een. Ze had het thuis echt zwaar. Daardoor ging het op school slecht, hing zij in de slechtste coffeeshops rond en liet zich het hof maken door foute jongens. Als schooladoptant kwam ik met haar in contact. Wij hadden meteen een klik en na een tijdje liet ze doorschemeren dat er eigenlijk veel meer aan de hand was.
Ze stond open voor hulp. Wij hebben haar toen uit huis gehaald en zijn een langdurig zorgtraject ingeslagen. Eigenlijk heb ik niets anders gedaan dan er gewoon voor haar te zijn. Af en toe heb ik haar een klein duwtje gegeven. Uiteindelijk heeft zij zichzelf uit het dal gesleept.
Zoals dat gaat, verwaterde het contact. Tot twaalf jaar geleden. Ze had een geweldige vent ontmoet en wilde trouwen in de kerk. Haar vader was al jong overleden, dus vroeg ze of ik haar wilde weggeven op haar bruiloft.
Enkele maanden later liep ik in mijn mooiste pak met waterige ogen naast een prachtige bruid naar het altaar. Wat was en ben ik trots op haar. Ik weet niet of dit als bedankje was bedoeld, maar zo voelde het wel voor mij. Het was een dag om nooit te vergeten.