Op 11 januari 2022 omstreeks 11:30 uur rijden we op de Hoofdweg te Rotterdam. Op dat moment worden we opgeroepen door de meldkamer voor een vermissing van een 3-jarig kind, we noemen hem voor het gemak even ‘Alex’ (niet zijn echte naam).
Oma was met haar twee kleinkinderen op stap en wilde bij de halte Oosterflank Rotterdam uitstappen. Ze liep samen met de kinderwagen de metro uit, maar voordat Alex mee kon lopen gingen de deuren van de metro dicht.
Alex zit waarschijnlijk nog in de metro, maar hij kan ook bij een andere halte uitgestapt zijn.
Wij worden gestuurd naar oma toe en vanuit de meldkamer worden andere eenheden gestuurd naar metrostations van de route van betreffende metrolijn. Daarnaast wordt de RET in kennis gesteld met het verzoek om de metro stil te zetten.
Op dat moment gaan er allerlei scenario’s door mijn hoofd heen om rekening mee te houden. Ik heb telkens de vraag voor mezelf: ‘wat kunnen we nog meer doen om het kindje snel en veilig terug te vinden?’.
We zijn gelukkig niet al te ver weg en zijn binnen enkele minuten bij station Oosterflank. Ik kom bij oma aan en ze roept vanuit de verte mijn kant op ‘heb je hem gevonden?’. Helaas moet ik zeggen dat dit nog niet het geval is, maar we er alles aan doen om Alex te vinden. Ik probeer haar te kalmeren en ontbrekende informatie, zoals signalement, te achterhalen.
Gelukkig komt kort daarna het verlossende woord. Een reizigster (de heldin) had het kindje alleen in de metro zien staan en had direct de politie gebeld. De meldkamer heeft vervolgens afgesproken met de ze moeten uitstappen bij de eerstvolgende halte en wachten bij de halte tot de politie komt.
Omdat de kinderwagen niet in de Audi past, stap ik samen met oma in de metro. We rijden samen naar de halte alwaar de vrouw met Alex zou staan.
Enkele minuten later komen we aan op de halte en ziet oma haar kleinzoon staan. Oma wordt zichtbaar emotioneel en is opgelucht. We stappen uit de metro en oma roept direct: ‘Alex!!!!’
De jongen kijkt op in de richting van oma en begint naar oma te rennen. Hij houdt haar vast en laat haar niet meer los. Ik ben dat mooie tafereel aan het aanschouwen, maar merk plots op dat de reizigster alweer weg is. Hierdoor hebben we haar helaas niet kunnen bedanken voor haar hulp en perfecte handelen. Via deze weg willen we zeggen: ‘Bedankt voor uw hulp!’
Eind goed al goed. We gaan verder met de surveillance en bedenk me alleen ‘De ‘verkeerspolitie’ Rotterdam is zoveel meer dan handhaving in het verkeer. Zo mooi!
