Mijn dochter kwam dit weekend thuis van haar dienst in het ziekenhuis. Ze vertelde dat ze die nacht drie kwartier de hand van een oude man had vastgehouden. Hij was in de tachtig en de dag ervoor binnengebracht met corona. In de twee dagen dat ze hem verzorgde, holde zijn toestand achteruit. Ze had zijn hand vastgehouden en met het vooruitzicht dat ze pas twee dagen later weer moest werken, had hij haar bedankt en voorgoed afscheid genomen. ‘Dag Fleur’. Ze was er zelf vrij kalm onder, maar toen ze het vertelde, huilde mijn moederhart.
Pas 21 is mijn dochter Fleur, in opleiding voor verpleegkundige, en nu al krijgt ze veel voor haar kiezen. Ze wist al jong dat ze de zorg in wilde. Mijn angst is groot dat zij ziek wordt, want ze werkt op een afdeling voor patiënten die verdacht worden van een coronabesmetting of bij wie de diagnose al is gesteld. Ze werkt in beschermende kleding, handschoenen en mondkapje, maar het voelt niet voldoende. Ze hebben haar verteld dat ze bij thuiskomst uit voorzorg haar kleren gelijk in de wasmachine moet doen en moet douchen en haar haren moet wassen. Beangstigend, vind ik.
Ook twee van haar zussen en broers werken in de zorg. Ik ben natuurlijk heel trots dat ze dit doen. Ik zie dat ze voor hun taak staan en hun steentje willen bijdragen. En dat ze gemotiveerd zijn omdat ze deel uit maken van mensen die zorg verlenen aan hen die dat nodig hebben.
Behalve trots ben ik natuurlijk ook bezorgd. Mijn man en ik staan er gelukkig hetzelfde in. Wij kennen elkaar sinds ik in 1986 bij hem in het politieteam kwam. Ik stopte in 1998 bij de politie. Door de coronamaatregelen gaat het er op zijn afdeling anders aan toe. Een doorzichtig scherm tussen politiemensen en arrestanten moet beiden bescherming bieden bij verhoren en voorgeleidingen. Ze kijken kritisch naar de werkzaamheden: wat uitgesteld kan worden, wordt uitgesteld, wat vanuit huis kan, wordt vanuit huis gedaan. Hij vertelt me over ieders betrokkenheid en de grote bereidheid om ook de collega’s op straat te ondersteunen. De solidariteit is enorm.
Mijn advies aan anderen met geliefden die ook in de frontlinie moeten opereren? Aan de omstandigheden kun je niets veranderen, die horen nu eenmaal bij deze beroepen. Natuurlijk heeft de hele situatie impact op hen, dus luister naar hun verhalen. Wees trots en ondersteun ze waar nodig. En voor wie ook een ‘Fleur’ in huis heeft; houd een oogje in het zeil.