Door de portofoon hoor ik de oproep: “4202, wilt u gaan naar het volgende adres voor een babyreanimatie”….
Deze melding wil niemand krijgen. Toch kregen wij hem onlangs. Samen met mijn collega liep ik het politiebureau uit om aan onze surveillancedienst te beginnen. Ik hoorde op de portofoon dat een ander politievoertuig in onze regio deze melding kreeg. Ik keek mijn collega aan en besefte meteen dat dit een zeer zware melding zou worden. Ik zei tegen mijn collega, “wij gaan ook rijden”. Het was erg druk in Rotterdam-Zuid en ik wist dat wij dichtbij waren. Toen wij net onderweg waren, hoorde ik over de portofoon dat wij als eerste zouden arriveren.
De rit leek een eeuwigheid te duren, al was het nog geen 4 minuten.
Eenmaal aangekomen in de straat, hoorde ik in de verte de ambulance. Dat was een geruststellende gedachte. Ik stapte uit en liep door naar het betreffende huis. De voordeur werd al voor me open gehouden en ik werd begeleid naar de juiste ruimte. Hier was ik erg blij mee. Ik wilde zo snel mogelijk een goede inschatting maken van de situatie. Toen ik de ruimte inliep, werd de grootste nachtmerrie werkelijkheid. Er lag een klein hummeltje van net twee maanden oud op de grond met drie volwassenen eromheen. Er was een persoon aan het reanimeren. Ik twijfelde geen moment en nam de reanimatie over van de persoon die al aan het reanimeren was.
Kort na onze komst kwam het ambulancepersoneel ook binnen. Ik herinner me nog dat ik vroeg of ik het goed deed. Ik wilde de bevestiging dat ik geen fouten aan het maken was. Ik hoorde dat de brandweer ook gearriveerd was en ik zag dat er een brandweerman tegenover mij kwam zitten, klaar om de reanimatie van mij over te nemen. Ik hoorde een helikopter over vliegen. Dat moest de traumahelikopter zijn. “Gelukkig”, dacht ik. Ondertussen waren er zeker vijf politie wagens aanwezig, twee ambulances, een officier van dienst politie, een officier van dienst geneeskundig, een brandweerauto en een traumahelikopter. Allemaal voor dat kleine kindje.
Na enige tijd ( zo’n 20 minuten) te hebben gereanimeerd, leek er een hartslag te zijn en werd alles gereed gemaakt voor het spoedtransport. Het kindje is toen in allerijl naar het ziekenhuis gebracht.
Ondanks alle inspanningen ontvingen wij enkele dagen later het in en in trieste bericht dat het kindje die ochtend alsnog was overleden. Dit kwam hard aan bij ons als hulpverleners. Dat een reanimatie niet altijd slaagt, is een feit, dat weten wij, maar als het een kind betreft, maakt het altijd veel los.
Wij willen de nabestaanden en alle betrokkenen sterkte wensen in deze tijden.
Blog: Politie Feijenoord