Nederland – De politie doet mooi, maar soms ook gevaarlijk werk. Soms gaat het nét goed. Ruud van Baal, teamchef in Amsterdam, keek in de loop van een afgezaagde shotgun. Hij vertelt over het moment dat hij een engel op zijn schouder had. ‘Die ene millimeter heeft mijn leven gered’.
Ik zie het voor mijn ogen gebeuren, zittend op de passagiersstoel van de politieauto. De overvaller die zojuist een postagentschap heeft overvallen wordt klemgereden door mijn collega´s, stapt uit zijn auto en stormt op de onze af. Voor ik het weet, staat hij op een halve meter naast me met alleen het glas tussen ons in.
Ik kijk in de afgezaagde loop van een shotgun. Al bukkend probeer ik mijn wapen te pakken, maar dat lukt niet.
De loop is nog steeds op me gericht en ik zie zijn vinger om de trekker gaan. ´Dat was het dan´, schiet er door me heen. Ik voel angst, onmacht omdat dat ik geen kant op kan.
Hij haalt de trekker over.
Niets.
Hij haalt de trekker nog een keer over.
Weer niets.
Millimeter
Dan rent hij naar de voorkant van de auto en gaat recht voor me staan, kijkt me aan en richt. Ineens gooit hij zijn wapen weg en roept: ´Hij doet het niet!´ Dat bevestigt ook onze vuurwapenexpert die later op het bureau de shotgun onderzoekt waar ik bij sta. ´Waarschijnlijk heeft de overvaller te gehaast het wapen doorgeladen waardoor de kamer niet goed is gesloten. Het patroon zat een tikje scheef in de kamer, een millimeter misschien, waardoor de slagpen het slaghoedje niet heeft kunnen raken´, krijg ik te horen. Dankzij die ene millimeter leef ik nog.
Vooraf geoefend
Dat ik dood moest, was vooraf al bepaald door de overvallers. ´Als we in het postagentschap worden betrapt geven we ons over, zijn we eenmaal buiten dan gaan we al schietend proberen te ontkomen´, hadden de twee verslaafde broers met elkaar afgesproken. Tijdens de rechtszaak vertelden ze ook dat er vooraf heel gericht was geoefend met het wapen. De afgezaagde loop met grof hagelpatroon sloeg telkens enorme gaten in de oude deur waarop geoefend werd.
Bewust genieten
Tweeëneenhalf jaar kreeg de overvaller die mij had willen doden, voor de roofoverval en poging tot doodslag, in plaats van poging tot moord. `Dat is mijn leven dus waard, dacht ik: tweeëneenhalf jaar. Van de schadevergoeding die ik tien jaar later kreeg heb ik een paar mooie ski´s gekocht. Maar ik zou ze onmiddellijk weggooien als ik daarmee dit niet had hoeven meemaken. Door er veel over te praten heb ik dit incident, het angstigste moment van mijn hele leven, een plekje kunnen geven. Het heeft mijn kijk op het leven wel veranderd. Ik heb geleerd om te genieten, ben me meer bewust dat het leven zo afgelopen kan zijn. “ Misschien heb ik daarom wel mijn zeilboot gekocht want op het water kan ik genieten van het leven en kom ik weer tot rust.”